Dostlarıma.

Zamanla yüzler değişse dedeğişmeyen kalpler var çevremde. 

Ağlayamadığım zamanlarda omzuna yaslanıp hıçkırıklara boğulduğum dostlar var (29 Kasım 2006). Çeşme'de parkta, İzmir'de kordonda sabahladığımız dostlar var. 15 yaşıma girerken konserde Teoman'a "Doğum günün kutlu olsun SaM." dedirten ve Mektup şarkısını söyleten dostlar var. Daha 1. sınıfta sarılmış bana ve hala beni bırakmamış dostlar var. Bana Bursa'yı sevdiren dostlar var. 17 yaşımın benim için ne kadar önemli olduğunun farkında olan ve sinemaya gitmek için yola çıkan beni sürpriz partiye götüren dostlar var. Beni tanrıça zanneden ve olmadığıma asla inanmayan dostlar var. Biranın, votkanın, tekilanın yanında elma suyunu asla eksik etmeyen dostlar var.  Ayağımı burktuğumda ortopedi uzmanı kesilen dostlar var. 

Hiç büyümediğimi, büyümeyeceğimi bilen ve beni böyle daha çok seven dostlar var. Arkamı dönüp gitmiş gibi dursam da aslında onları ne kadar çok sevdiğimi bilen dostlar var. Her nefeste ciğerlerime elmalı nargilenin yanında sevgi, güven, mutluluk, umut doldurmamı sağlayan dostlar var. Hepsine binlerce kez teşekkür ediyorum. 

Anathema - One Last Goodbye

How I needed you
How I bleed now you're gone
In my dreams I see you
I awake so alone

I know you didn't want to leave
Your heart yearned to stay
But the strength I always loved in you
Finally gave way

Somehow I knew you would leave me this way
Somehow I knew you could never stay
And in the early morning light
After a silent peaceful night
You took my heart away
And I grieve

In my dreams I can see you
I can tell you how I feel
In my dreams I can hold you
And it feels so real

I still feel the pain
I still feel your love
I still feel the pain
I still feel your love

And somehow I knew you could never, never stay
And somehow I knew you would leave me
And in the early morning light
After a silent peaceful night
You took my heart away
I wished, I wished you could have stayed

MMt'e

Gözleri Çekik Güzele

Beni ilahlaştıran bu arkadaşa teşekkür etmek isterdim. Ama açıkçası
korkuyorum; çünkü hayal kırıklığı kapatılamaz bir yaradır.

.

Üşüyorum ...

Kriz Var!

Son zamanlarda bir krizdir dolanıyor ortada. Herkes mutsuz, bir şeylere yetişme çabası içresinde. Benim kalbimdeyse başka bir kriz. Yeni bir yıla girdik yine binlerce barış dileği tutarak. Ve ertesi gün yani 1 Ocak! Otobüsün radyosunda haber duyuyorum, Ankara'da doğal gaz kaçağından yedi gencin öldüğünü söylüyor haber. Varıyorum eve televizyonda bir şarlatan açıklama yapıyor: İçerideki vaziyet çok kötü. Gençler ikişerli gruplar halinde yarıçıplak bir vaziyette bulundurlar." Aman ne güzel. Tamam öldüler de adamlar çıplaktı napalım içeride fuhuş çetesi vardı öldüler diye arkalarından ağlayacak değiliz ya. Zaten sallandırmak lazım böylelerini.

Ne yaptı bu insanlar? Hemen söylüyorum : Yıl başı gecesi bakanları görevini yapamayınca, suçu atacak insan da bulamayınca saçmalayan bir ülkenin başkentinin bir apartman dairesinde kendi aralarında eğlendiler. Çıplaklar mıydı giyinikler miydi orası beni ilgilendirmez.

Babam hep "Sen bu ülkenin geleceğisin." derdi. Onlar da öyleydi. Şimdi yedi kişi eksildik. Peki geleceğimizden yedi kişi çalan ve hala aynı hızla devam edip kendi yaptığı ahlaksızlıktan utanmayarak çocukların üstünde ne olduğu tartışma konusu yapan bu adam ne? O tanımsız. Çünkü geçmiş, şimdi ya da gelecek olması böyle birinin onun yaşadığı ülkeyi yakıp küllerini rüzgara savurmaktır.

Gerçi sadece bizim ülkemizde yok böyle şeyler. Hatta iyimser olmaya çalışırsak "bu" sadece bizim geleceğimize zarar verirken, tüm dünyayı mahveden "bu"lar da var. Dün gece rüyamda havai fişekleri gördüm onlar patladıkça ben kaçıyordum. Babam da "Kaçma havai fişek onlar bomba değil ki." diyordu babam. Doğru ya bomba değildi. Ama yatmadan önce haberlerde İsrail'in attığı misket bombalarını görmüştüm. "Ama bu şerefsizlik!" demiştim. "Hiroşima bombalandığında Amerika'nın ki şerefsizlik değil miydi?" dedi babam. Sonra da sustum zaten. Başka ne söyleyebilirdim ki ...